Een terugblik op de afgelopen tijd. Het is nu bijna vijf maanden geleden dat we naar Niamey verhuisden. Drie weken geleden was ik (Jeannette) weer een week terug in Maradi. Tijdens die week en de twee weken daarna in Niamey waren er verschillende triggers die me deden nadenken over de verschillen tussen het leven in Maradi en in Niamey.
Als ze me zouden vragen waar ik me het meeste thuis voel, dan zal ik - althans voorlopig - antwoorden dat ik zou kiezen voor het leven in Maradi. Niet alleen vanwege het werk, maar ook omdat ik geniet van de sfeer van het leven daar. In veel opzichten is Maradi veel meer een dorp dan een stad. Ik vind het moeilijk om het onder woorden te brengen, maar het leven daar “voelt” gewoon anders dan in Niamey.
Hoewel het in vergelijking met veel andere hoofdsteden nog steeds niet groot is, is Niamey echt de grote stad. Er is ook veel veranderd in vergelijking met vroeger, zeker als je kijkt naar de laatste 10 jaar. De infrastructuur is verbeterd, met name in de binnenstad, er zijn veel nieuwe gebouwen en er is zelfs een nieuwe luchthaven. De stad is echt gemoderniseerd. Vanmorgen nog, toen ik bij de softbaltraining was van het middelbare schoolteam waarin Caleb speelt, had ik het met een andere ouder over alle veranderingen in Niamey en ook over het tempo waarin dat gebeurt. Deze ouder woont al sinds het midden van de jaren negentig in Niger.
Wat me vooral opvalt als ik door de stad ga, is dat met de veranderingen de armoede nog meer opvalt. Al rijdend zie ik de nieuwe wegen, leuke restaurants, moderne supermarkten en winkels, nieuwe hotels en kantoorgebouwen. En wanneer ik uitstap, dan loop ik een hele schone, nieuwe, goed gevulde supermarkt met airconditioning en automatische deuren in. Als ik dan weer naar buiten kom, is één van de eerste dingen die ik zie de mensen die rondhangen bij de verkeerslichten, gekleed in oude vuile kleren en zelf zien ze er ook meestal vies uit. Als het stoplicht op rood staat, lopen ze naar de auto's om te bedelen om eten of geld. Regelmatig zijn er ook kleine kinderen die bedelen.
Als je erover nadenkt, zie je het onrecht in de samenleving dat hier in Niamey nog meer opvalt dan elders in het land en dat is pijnlijk om te zien. Sommige dagen frustreert het me om er keer op keer mee geconfronteerd te worden omdat ik het gevoel heb dat we er zo weinig tegen kunnen doen. Andere dagen, daarentegen, voel ik me positiever en het stimuleert me stevig te gaan staan en te beseffen dat ik hier ben om mijn uiterste best te doen om bij te dragen aan de strijd tegen deze armoede en ongelijkheid.
Straatmarkt in Niamey (foto LaMonde)
Verschillen tussen het leven in Maradi en in Niamey
Als ze me zouden vragen waar ik me het meeste thuis voel, dan zal ik - althans voorlopig - antwoorden dat ik zou kiezen voor het leven in Maradi. Niet alleen vanwege het werk, maar ook omdat ik geniet van de sfeer van het leven daar. In veel opzichten is Maradi veel meer een dorp dan een stad. Ik vind het moeilijk om het onder woorden te brengen, maar het leven daar “voelt” gewoon anders dan in Niamey.
Niamey
Hoewel het in vergelijking met veel andere hoofdsteden nog steeds niet groot is, is Niamey echt de grote stad. Er is ook veel veranderd in vergelijking met vroeger, zeker als je kijkt naar de laatste 10 jaar. De infrastructuur is verbeterd, met name in de binnenstad, er zijn veel nieuwe gebouwen en er is zelfs een nieuwe luchthaven. De stad is echt gemoderniseerd. Vanmorgen nog, toen ik bij de softbaltraining was van het middelbare schoolteam waarin Caleb speelt, had ik het met een andere ouder over alle veranderingen in Niamey en ook over het tempo waarin dat gebeurt. Deze ouder woont al sinds het midden van de jaren negentig in Niger.
Armoede
Wat me vooral opvalt als ik door de stad ga, is dat met de veranderingen de armoede nog meer opvalt. Al rijdend zie ik de nieuwe wegen, leuke restaurants, moderne supermarkten en winkels, nieuwe hotels en kantoorgebouwen. En wanneer ik uitstap, dan loop ik een hele schone, nieuwe, goed gevulde supermarkt met airconditioning en automatische deuren in. Als ik dan weer naar buiten kom, is één van de eerste dingen die ik zie de mensen die rondhangen bij de verkeerslichten, gekleed in oude vuile kleren en zelf zien ze er ook meestal vies uit. Als het stoplicht op rood staat, lopen ze naar de auto's om te bedelen om eten of geld. Regelmatig zijn er ook kleine kinderen die bedelen.
Als je erover nadenkt, zie je het onrecht in de samenleving dat hier in Niamey nog meer opvalt dan elders in het land en dat is pijnlijk om te zien. Sommige dagen frustreert het me om er keer op keer mee geconfronteerd te worden omdat ik het gevoel heb dat we er zo weinig tegen kunnen doen. Andere dagen, daarentegen, voel ik me positiever en het stimuleert me stevig te gaan staan en te beseffen dat ik hier ben om mijn uiterste best te doen om bij te dragen aan de strijd tegen deze armoede en ongelijkheid.
Straatmarkt in Niamey (foto LaMonde)
