Dina is één van de deelnemers aan ons trainingsprogramma op het gebied van gezondheidszorg in een dorp waar we werkzaam zijn voor de stichting: Sowing Seeds of Change in the Sahel. Dina is niet haar echte naam, maar zo noem ik haar nu. Zij is getrouwd en heeft kinderen en kleinkinderen. Omdat zij soms voor langere tijd niet op komt dagen bij de trainingen, zijn we eens na gaan vragen wat er aan de hand is...

Wij begrepen er niets van.
... Zij geeft aan dat zij dan in Maradi of zelfs in Niamey is om met één van haar kleinkinderen te bedelen op straat. Daar begrepen we niets van: want haar familie zorgt goed voor haar. Zij woont met haar man in een gemeenschap, waar ook diverse van haar volwassen kinderen wonen en die zorgen voor voedsel en water voor hun ouders. Haar man vertelde dat hij had geprobeerd haar over te halen te stoppen met het bedelen, maar zij weigerde te luisteren. Ook wij hebben geprobeerd om haar ervan te overtuigen dat het niet nodig is uit bedelen te gaan, maar zonder resultaat. Wat het nog schrijnender maakt voor haar familie is dat de mensen zullen denken dat haar familie niet goed voor haar zorgt.

Niets kon haar tot andere gedachten brengen.
Totdat zij laatst weer vertrok naar Niamey en lopend door de straten acuut erg ziek werd en flauw viel. Eén van haar zonen heeft haar opgehaald en naar huis gebracht. Bij aankomst was er groot verdriet, want iedereen dacht dat zij zou sterven. Gelukkig herstelde zij en eindelijk ziet zij in dat het niet goed voor haar is om uit bedelen te gaan, maar dat haar kinderen naar haar omzien.  Wij bidden dat haar kleindochter nu ook de kans krijgt naar school te gaan.
 
Het is een bekend fenomeen dat er een grote groep mensen is die een soort beroeps-bedelaars zijn. Er zijn echt wel andere mogelijkheden, maar zij kiezen hier zelf voor. Dit verhaal laat dit nog eens duidelijk zien.