Enige tijd geleden kwam de vraag of wij iets zouden kunnen schrijven voor het paasnummer van een kerkblad over het thema eenzaamheid vanuit onze context in Niger. Kijkend naar de maatschappij in z’n algemeen constateer je al snel dat eenzaamheid hier niet echt een probleem is op dezelfde manier als in Nederland.

De Nigerese maatschappij is heel anders georganiseerd...

dan de Nederlandse en bijvoorbeeld oudere mensen wonen normaal gesproken niet op zichzelf. Zij hebben één of meerdere personen van de familie bij hen inwonen, of ze wonen zelf bij familie. Mensen die (nog) niet getrouwd zijn wonen ook maar zelden alleen. In Niger leven mensen in gemeenschap.

Mannen komen bij elkaar in hun “fada” en vrouwen hebben ook hun sociale groepen. Als er een baby geboren wordt in het dorp, of in de stad bij de buren of in je wijde kennissen kring dan ga je op bezoek en/of naar de naamgevingsceremonie. Als er een bruiloft is in je wijde kennissenkring of in het dorp dan ga je daar heen. En aangezien Niger een jonge bevolking heeft (de gemiddelde leeftijd is 15 jaar), zijn er veel van die laatste twee gelegenheden. Je bent wie je bent omdat je deel uitmaakt van een groep.

En toch…

Ik vraag me wel af hoe eenzaam zo’n joch zich voelt

...als we door Maradi rijden en ergens stoppen om een boodschap te doen dan komen er altijd wel een stuk of wat “straatjongens” naar de auto om te bedelen. De meeste van deze “straatjongens” zijn daar omdat hun vader hen vanuit het dorp naar een koranschool in de stad heeft gestuurd. Op bepaalde tijden van de dag zijn ze ‘op school’ (onder een afdak of in de schaduw van een boom in de meeste gevallen), maar de rest van de dag brengen ze op straat door en moeten ze hun kostje bij elkaar zien te krijgen, voor zichzelf en ook om aan de imam te geven. De meeste van deze jongens zijn 10 – 13 jaar, maar regelmatig komt er ook een veel kleiner joch van misschien een jaar of 6 naar de auto. Als ik dan zo’n jochie zie en bedenk dat hij zo klein al zichzelf moet zien te redden, dan vraag ik me wel af hoe eenzaam zo’n joch zich voelt. Het aanpassingsvermogen van kinderen is gelukkig groot en ook op de koranschool maakt zo’n jongen ook weer snel deel uit van een groep, maar het blijft een hard leven voor die jongens.

Het is één van onze gebeden voor dit land:

Dat het licht van Pasen zal mogen schijnen in het leven van deze jongens.