Tijdens onze tijd in Nederland hoorden we voortdurend over de vertragingen die passagiers ondervonden en over problemen met de bagageafhandeling op Schiphol Airport door personeelstekorten. We hadden dat met enige angst bekeken en vroegen ons af hoe het zou gaan met onze terugvlucht. We waren dan ook héél blij toen we hoorden dat ter verlichting van de druk op Schiphol sommige luchtvaartmaatschappijen andere luchthavens gingen gebruiken en dat Royal Air Maroc was uitgeweken naar de luchthaven van Maastricht. Weliswaar is Maastricht voor ons verder rijden dan Amsterdam, maar we hadden er alle vertrouwen in dat het daar veel rustiger zou zijn, omdat het maar een kleine luchthaven is. En zo was het ook! 30 juli checkten we in met al onze koffers en het passeren van de beveiliging met al onze handbagage was zo ontspannen als men zich maar kan wensen. Terwijl we bij de beveiliging stonden en alle elektronische apparatuur uit de tassen haalden, begon één van de medewerkers een praatje. Ik vertelde hem onder andere waar we vandaan kwamen. Hij antwoordde: "Het is zo interessant. Sinds we verschillende vluchten krijgen omgeleid vanaf Schiphol, komen er mensen uit alle delen van de wereld bij ons langs". Zijn baan was duidelijk veel interessanter geworden!
Terug in Niamey moesten we vrij snel weer in het ritme komen en Blaise in het bijzonder. Hij moest meteen beginnen met het voorbereiden van zijn reis naar Port Harcourt in Nigeria. Op de YWAM-basis was er sinds begin juli een trainingsprogramma voor kinder- en jeugdwerk gestart. Deze training duurt 3 maanden en Blaise maakte deel uit van de staf van deze training. In Nederland had hij al op afstand met bepaalde dingen geholpen. Hij vertrok 5 dagen na onze terugkeer in Niger.
De school voor Caleb en Phoebé begon weer op 11 augustus. Ze genoten ervan om weer samen te zijn met hun vrienden. Caleb zit dit jaar in groep 11, wat betekent dat volgend jaar zijn laatste jaar van de middelbare school zal zijn en we moeten gaan uitzoeken wat er allemaal nodig is om daarna verder te studeren in Nederland. Hij denkt erover om Informatica te gaan studeren. Phoebé zit in groep 7, dus zij heeft nog 5 jaar om haar middelbare school af te ronden.
Wat betreft SSCS moest ik aan de slag met de vernieuwing van het project aangezien het huidige projectplan loopt tot het einde van dit jaar. Toen ik eraan begon te werken, realiseerde ik me echter dat de eisen en benodigdheden voor vernieuwing zodanig zijn dat ik niet genoeg tijd heb. Het is mogelijk om “door omstandigheden” uitstel te vragen, dus daar heb ik aan gewerkt. Door deze verlenging heb ik nu tijd gekregen om eerst te werken aan een evaluatie van onze activiteiten sinds januari 2020 en om vervolgens onze plannen voor de komende jaren uit te werken. Verder ligt er nog op mijn bord: het schrijven van projectrapporten voor zowel SSCS als JEMED die binnenkort moeten worden ingediend.
Op de Académie Evangélique Cornerstone Maradi is dit de eerste keer dat de schoolleiding het schooljaar begint zonder de aanwezigheid van Judy Evans. Ook de persoon van wie we hoopten dat hij de algemene leiding op zich zou kunnen nemen, was daar uiteindelijk niet toe in staat. Het huidige team bevindt zich dus in een extra stijle leercurve. Maar Judy en ik zien (ook al is het op afstand) dat het team de uitdaging aangaat en we hebben goede hoop dat ze zich zullen blijven ontwikkelen en steeds zelfstandiger worden. Op dit moment betekent het wel dat Judy en ik het team moeten blijven ondersteunen, méér dan we hadden verwacht.
Terug in Niamey moesten we vrij snel weer in het ritme komen en Blaise in het bijzonder. Hij moest meteen beginnen met het voorbereiden van zijn reis naar Port Harcourt in Nigeria. Op de YWAM-basis was er sinds begin juli een trainingsprogramma voor kinder- en jeugdwerk gestart. Deze training duurt 3 maanden en Blaise maakte deel uit van de staf van deze training. In Nederland had hij al op afstand met bepaalde dingen geholpen. Hij vertrok 5 dagen na onze terugkeer in Niger.
De school voor Caleb en Phoebé begon weer op 11 augustus. Ze genoten ervan om weer samen te zijn met hun vrienden. Caleb zit dit jaar in groep 11, wat betekent dat volgend jaar zijn laatste jaar van de middelbare school zal zijn en we moeten gaan uitzoeken wat er allemaal nodig is om daarna verder te studeren in Nederland. Hij denkt erover om Informatica te gaan studeren. Phoebé zit in groep 7, dus zij heeft nog 5 jaar om haar middelbare school af te ronden.
Wat betreft SSCS moest ik aan de slag met de vernieuwing van het project aangezien het huidige projectplan loopt tot het einde van dit jaar. Toen ik eraan begon te werken, realiseerde ik me echter dat de eisen en benodigdheden voor vernieuwing zodanig zijn dat ik niet genoeg tijd heb. Het is mogelijk om “door omstandigheden” uitstel te vragen, dus daar heb ik aan gewerkt. Door deze verlenging heb ik nu tijd gekregen om eerst te werken aan een evaluatie van onze activiteiten sinds januari 2020 en om vervolgens onze plannen voor de komende jaren uit te werken. Verder ligt er nog op mijn bord: het schrijven van projectrapporten voor zowel SSCS als JEMED die binnenkort moeten worden ingediend.
Op de Académie Evangélique Cornerstone Maradi is dit de eerste keer dat de schoolleiding het schooljaar begint zonder de aanwezigheid van Judy Evans. Ook de persoon van wie we hoopten dat hij de algemene leiding op zich zou kunnen nemen, was daar uiteindelijk niet toe in staat. Het huidige team bevindt zich dus in een extra stijle leercurve. Maar Judy en ik zien (ook al is het op afstand) dat het team de uitdaging aangaat en we hebben goede hoop dat ze zich zullen blijven ontwikkelen en steeds zelfstandiger worden. Op dit moment betekent het wel dat Judy en ik het team moeten blijven ondersteunen, méér dan we hadden verwacht.
