Ìn (o.a.) Nederland wordt behoorlijk wat aandacht gegeven aan kinderen met verschillende soorten beperkingen om hen te helpen zich zo goed mogelijk te ontwikkelen. Hoe ziet dat er in Niger uit...

en meer specifiek hoe gaan we daar mee om op de Academy Evangélique Cornerstone de Maradi (AECM)? Tja, ten eerste hebben de meeste mensen in Niger nog nooit gehoord van beperkingen als dyslexie, autisme, ADD, ADHD, enz. Dat geldt ook voor leerkrachten. Kinderen met dergelijke beperkingen krijgen over het algemeen het stempel ‘lastig’, of ‘dom’. De leerkrachten op AECM kenden dergelijke beperkingen dus ook niet, maar de directrice (Judy Evans) probeert hen wat dat betreft zo goed mogelijk voor te lichten. Dat blijft moeilijk want zij heeft ook geen opleiding om dergelijke beperkingen vast te stellen. En voor zover wij weten is er in Niger geen expertise om dergelijke beperkingen vast te stellen. Zo hebben we op dit moment een leerlinge die zo goed als zeker dyslexie heeft. Rekenen gaat haar prima af, maar leren lezen is een ramp. Maar ja, hoe kan ze beter geholpen worden als je niet eens kunt vaststellen wat voor soort dyslexie ze heeft? Als iemand ideeën heeft die ons kunnen helpen dan houden we ons aanbevolen.